ฉันชอบเรียกความคลั่งไคล้ในการลงทุนรายย่อยในปัจจุบันว่าเป็น ‘การปฏิวัตินักลงทุน DIY’ ซึ่งขับเคลื่อนโดย Robinhood Markets (NASDAQ: HOOD), Interactive Brokers (NASDAQ: IBKR) และ BlackBull Markets ภายในการปฏิวัติครั้งนี้ เราได้ เห็น นักลงทุนรายย่อยนำการซื้อขายอนุพันธ์มาใช้อย่างซับซ้อนในระดับที่ทัดเทียมกับเทรดเดอร์ ‘มืออาชีพ’
สำหรับผู้ที่ยังไม่เข้าใจการปฏิวัติ ฉันคิดว่าเป็นความคิดที่ดีที่จะให้รายละเอียดพื้นฐานของอนุพันธ์ยอดนิยมสองตัว ฉันหวังว่าจะแสดงให้เห็นสิ่งที่นักลงทุนรายย่อยจำนวนมากได้ค้นพบด้วยตนเองแล้ว CFD และออปชั่นไม่ได้ซับซ้อนหรือลึกลับไปซะหมด
อนุพันธ์คืออะไร?
ตราสารอนุพันธ์ เช่น CFD และออปชั่น ‘ได้มาจาก’ เครื่องมือทางการเงินแบบดั้งเดิม เช่น หุ้น สินค้าโภคภัณฑ์ และการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ โดยทั่วไป อนุพันธ์อยู่ในรูปแบบของสัญญาที่ดึงมูลค่าจากสินทรัพย์อ้างอิง เช่น ราคาสปอตของทองคำหนึ่งทรอยออนซ์ (XAU/USD)
นักลงทุนทั่วโลกใช้ตราสารอนุพันธ์เพื่อใช้ประโยชน์จากโอกาสในการลงทุนหรือป้องกันความเสี่ยงจากความไม่แน่นอนอย่างมีประสิทธิภาพ
CFD คืออะไร?
CFD ย่อมาจาก ‘สัญญาเพื่อความแตกต่าง’ ตามชื่อที่ระบุ ผู้ซื้อและผู้ขายในสัญญาตกลงที่จะชดเชยส่วนต่างระหว่างราคาปัจจุบันของสินทรัพย์และราคาในอนาคตให้อีกฝ่าย
กล่าวกันว่าผู้ซื้อ CFD มีสถานะซื้อในสินทรัพย์อ้างอิง (เช่น เชื่อว่าราคาของสินทรัพย์จะสูงขึ้น) ในทางตรงกันข้าม ผู้ขาย CFD ได้รับการกล่าวขานว่ามีสถานะขาย (เช่น คิดว่าราคาของสินทรัพย์จะลดลง) หากราคาของสินทรัพย์เพิ่มขึ้น ผู้ขาย CFD จะชดเชยผู้ซื้อ หากราคาของสินทรัพย์ลดลง ผู้ซื้อ CFD จะชดเชยผู้ขาย
CFD มีอยู่ในหลักทรัพย์หลายประเภท รวมถึงหุ้น ดัชนี สินค้าโภคภัณฑ์ และที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ
มีเหตุผลหลักประการหนึ่งที่นักลงทุนเลือกซื้อขาย CFD มากกว่าอนุพันธ์อื่นๆ เช่น ออปชั่นและฟิวเจอร์ส ด้วย CFD เทรดเดอร์สามารถซื้อขายด้วยเลเวอเรจที่มากกว่าตราสารอนุพันธ์อื่นๆ ซึ่งช่วยให้มีสถานะที่ใหญ่กว่าด้วยขนาดเงินฝากที่เล็กลง ด้วยเหตุนี้ กำไรและขาดทุนจึงสามารถขยายได้ง่ายขึ้นเมื่อซื้อขาย CFD
ออปชั่นคืออะไร?
สิ่งที่มีประโยชน์เกี่ยวกับอนุพันธ์ก็คือชื่อของมันอธิบายถึงสิ่งที่พวกเขาเป็นและทำหน้าที่ได้อย่างเหมาะสม
สัญญาออปชั่นให้ ‘สิทธิ์’ แก่ผู้ซื้อ แต่ไม่ใช่ ‘ภาระผูกพัน’ ในการซื้อหรือขายสินทรัพย์ตามจำนวนที่กำหนดจาก/ถึงผู้ขายของสัญญาก่อนวันหมดอายุที่กำหนด
มีสัญญาออปชั่นสำหรับหลักทรัพย์หลายประเภท โดยสัญญาออปชั่นที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือดัชนีและออปชั่นหุ้น (เช่น สัญญาออปชั่นสำหรับหุ้น 100 หุ้นของ Tesla (NASDAQ: TSLA))
ตัวเลือกมีสองรสชาติ; โทร และ วาง การโทรให้สิทธิ์ผู้ซื้อตามสัญญาในการซื้อสินทรัพย์ ในขณะที่ Puts ให้สิทธิ์ผู้ซื้อตามสัญญาในการขาย ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ผู้ซื้อตามสัญญาจะชำระค่าธรรมเนียมแก่ผู้ขายตามสัญญา (เรียกว่า เบี้ยประกันภัย ) ในการทำสัญญา ค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมสำหรับผู้ซื้ออาจมีอยู่ขึ้นอยู่กับปัจจัยอื่น ๆ แต่เราสามารถเพิกเฉยได้เพื่อความชัดเจน
เป็นเรื่องที่ดีที่ต้องจำไว้ว่าโดยทั่วไปในฐานะเครื่องมือตลาดรอง สเปรดของออปชั่นอาจน้อยกว่าสินทรัพย์แบบดั้งเดิมที่ใช้อยู่มาก สเปรดที่น้อยลงเป็นเหตุผลหลักประการหนึ่งที่นักลงทุนรายย่อยสนใจซื้อขายออปชั่น
แจกแจงตัวเลือกด้วยตัวอย่าง:
เมื่อ Trader X ขายสัญญา Put ให้กับ Trader Z แล้ว Trader Z จะซื้อสิทธิ์ในการขายสินทรัพย์ให้กับ Trader X ก่อนที่สัญญาจะหมดอายุ การที่ Trader Z จะใช้สิทธิ์นี้ส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับการเคลื่อนไหวของราคาของสินทรัพย์หรือไม่
Trader X จะเก็บค่าพรีเมียมที่ Trader Z จ่ายไปเป็นค่าชดเชยสำหรับการเสนอออปชั่น
Trader X ได้ขายสัญญา Put เพราะพวกเขาเชื่อว่าราคาของสินทรัพย์อ้างอิงจะเพิ่มขึ้น ในทางตรงกันข้าม Trader Z คิดว่าราคาสินทรัพย์จะลดลง ดังนั้น หาก Trader Z ถูกต้อง พวกเขาจะสามารถขายสินทรัพย์ให้กับ Trader X ได้ในราคาตามสัญญาที่ตกลงกันไว้ (เรียกว่า ราคาใช้สิทธิ ) แทนที่จะเป็นมูลค่าปัจจุบันของสินทรัพย์ ( ราคาสปอต ) อย่างมีประสิทธิภาพ Trader Z จะเก็บส่วนต่างระหว่างราคาสปอตที่ต่ำกว่าของสินทรัพย์และราคาใช้สิทธิ์ที่สูงขึ้นที่ระบุไว้ในสัญญา
หาก Trader X ถูกต้อง Trader Z จะไม่ใช้สิทธิ์ในการขายสินทรัพย์ในราคาที่ใช้สิทธิของสัญญา และตัวเลือกจะหมดอายุโดยไม่มีการใช้สิทธิ
