การถกเถียงระหว่างนักลงทุนเชิงรับและนักลงทุนเชิงรุกเกิดขึ้นมานานหลายทศวรรษ และเรามุ่งมั่นที่จะอธิบายคุณลักษณะที่สำคัญของทั้งสองแนวทาง
การจัดการการลงทุนแบบพาสซีฟ
ในช่วงสองสามทศวรรษที่ผ่านมา การลงทุนในรูปแบบดัชนีได้กลายเป็นกลยุทธ์ยอดนิยมสำหรับนักลงทุนที่พอใจกับผลตอบแทนในตลาดที่ซ้ำซ้อนในวงกว้าง แทนที่จะพยายามเอาชนะผลตอบแทนเหล่านั้น
มีกองทุนรวมที่มีการจัดทำดัชนีและกองทุนซื้อขายแลกเปลี่ยนจำนวนมากซึ่งติดตามตลาดในวงกว้างตลอดจนภาคส่วนที่แคบกว่า เช่น หุ้นบริษัทขนาดเล็กหรืออุตสาหกรรมเฉพาะ
โดยทั่วไป นักลงทุนเชิงรับจะใช้กองทุนซื้อขายแลกเปลี่ยน (ETF) ซึ่งเป็นกองทุนที่จดทะเบียนในตลาดหุ้นซึ่งติดตามผลการดำเนินงานของดัชนีตลาด มีข้อดีที่สำคัญบางประการของการลงทุนเชิงรับ:
1) กองทุน Passive โดยทั่วไปมีค่าธรรมเนียมต่ำ
2) มีความโปร่งใสในระดับสูง – เนื่องจากผู้ลงทุนทราบอยู่เสมอว่าการลงทุนประกอบด้วยหุ้นใดบ้าง
การจัดการการลงทุนที่ใช้งานอยู่
การจัดการเชิงรุกจะแตกต่างกันไปตามระดับ แต่โดยทั่วไปแล้วเป้าหมายของการจัดการเชิงรุกคือการมีประสิทธิภาพเหนือกว่าตลาดในวงกว้างและเพิ่มมูลค่าให้กับนักลงทุน
มี 2 วิธีหลักที่การลงทุนเชิงรุกสามารถเพิ่มมูลค่าได้:
1) การคัดเลือกหลักทรัพย์ หมายถึง การซื้อหุ้นที่มีผลการดำเนินงานดี (และดีกว่าตลาด) และการขายหรือไม่เป็นเจ้าของหุ้นที่มีผลการดำเนินงานไม่ดี
2) Tactical Timing หมายถึงการเคลื่อนย้ายระหว่างสินทรัพย์ประเภทต่างๆ ขึ้นอยู่กับมุมมองของผู้จัดการพอร์ตโฟลิโอ ตัวอย่างเช่น พอร์ตโฟลิโอที่ใช้งานอยู่อาจถือเงินสดไว้หากผู้จัดการเชื่อว่าตลาดหุ้นกำลังจะตกและต้องการหลีกเลี่ยงข้อเสีย
สิ่งนี้นำไปสู่ข้อได้เปรียบที่สำคัญประการแรกของการจัดการเชิงรุก นั่นคือศักยภาพในการรักษาเงินทุน ผลการศึกษาพบว่าการหลีกเลี่ยงเหตุการณ์ด้านลบที่สำคัญคือปัจจัยที่สำคัญที่สุดที่ทำให้เกิดผลการดำเนินงานที่ดีกว่าในระยะยาว วิกฤตการเงินโลก (GFC) เมื่อเร็ว ๆ นี้เป็นตัวอย่างสำคัญที่ผู้จัดการกองทุนจำนวนมากเห็นว่าวิกฤตการณ์ทางการเงินกำลังมาและจัดสรรเป็นเงินสดมากกว่าหุ้น การดำเนินการนี้ทำให้กองทุนเหล่านี้หลีกเลี่ยงข้อเสียที่สำคัญและมีประสิทธิภาพเหนือกว่าตลาดในวงกว้าง
